Najlepszy system, najwspanialszy program reform może być wypaczony a realizacja jego wzniosłych, humanistycznych zamierzeń może przynieść odwrotne do zamierzonych skutki.
Przyczyną może być ułomność natury ludzkiej. Zmiany trzeba zaczynać od siebie. Od analizy własnych pobudek, od poznania rzeczywistych potrzeb, od uwolnienia się od stereotypów i nawyków myślowych, od otwartości na nowe prądy i nowe doznania.
Przede wszystkim jednak trzeba rozpocząć pracę nad uruchomieniem prawej półkuli mózgowej. Odejść od dominujących w obecnym świecie zasad wydajności, skuteczności, celowości, współzawodnictwa i konkurencji. Obudzić w sobie dziecko budujące zamki z piasku, obudzić w sobie mnicha sypiącego mandale. Zacząć czerpać radość z tańca, wspólnego śpiewu przy ognisku, wędrówek po górach, czy jazdy konnej.
Zrozumienie, że możemy czerpać radość bez dyscypliny, bez nadmiernego wysiłku fizycznego czy psychicznego, bez pracy ponad siły, da nam zrozumienie ograniczoności własnych potrzeb materialnych i poczucie wspólnoty z innymi.
Budzenie do życia naszej prawej półkuli oznacza również głębokie wejście w sferę DUCHOWOŚCI.
